Categorie: Terug naar toen (Pagina 1 van 2)

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee

Wat ik mij nog wel heel goed kan herinneren was, dat als de aardappelen of andere gewassen weer gesproeid moesten worden van onze boeren, dat dit gebeurde met een sproeivliegtuigje. Wij als kwajongens gingen dan op de fiets naar het land waar er werd gesproeid en gingen dan in de sloot liggen of staan, dit vonden wij toen best wel spannend (achteraf niet zo slim, je ademde de sproeimiddelen natuurlijk wel in).

Dat wij destijds paasvuurbulten bouwden zonder hulp van heftrucks of ander mechanische  hulpmiddelen, nee het was destijds pure handkracht van de jeugd. Wij gingen langs de huizen in Drouwenerveen en vroegen vroegtijdig voor takken, hout en andere brandbare delen voor onze paasvuur.  Wij konden altijd een wipkar gebruiken van een van de boeren om het verzamelde hout of ander brandbare spullen naar de plaats van bestemming te brengen. Meestal gingen wij de paasvuurbult opbouwen aan de wijk/kanaal van boer boer Veltman, over de verharde weg was dit goed te doen, echter destijds was de achterweg nog niet verhard. We moesten met voldoende jongens zijn om de wipkar over de zandweg te duwen.  Dat de bult niet zo groot werd begreep iedereen wel. Het mooiste vonden wij toen dat de boeren af en toe wel eens een oude tractorband meegaven (wat een zwarte rook).

Dat de boer in kwestie soms zijn wipkar met oudjaarsavond kwijt was, dat was dan weer minder leuk voor hem. Deze stond dan geparkeerd op het dak van de lagere school, de wipkar kon je uit elkaar halen, in losse delen naar boven naar het dak brengen en op het dak weer in elkaar bouwen. In onze jeugdtijd was het normaal dat wij op oudjaarsavond gingen slepen, dat wil zeggen alles wat maar los stond bij huizen/boerderijen dat sleepten wij mee naar een andere plek. Als bepaalde landbouwwerktuigen vast aan de grond stonden doordat het had gevroren, liet een boer het nog wel eens staan, in de veronderstelling dat de jeugd het toch niet los zou krijgen. Echter met vereende krachten was er niets veilig. Eén keer hebben wij een complete EG los gekregen uit de vorst (meer dan een uur zweten)          meegenomen naar het café Herman de Ronde (later café De Vier Linden)

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee

Na schooltijd gingen wij, Roelof en Elso Harders, Jan Luit, Tinus Zwiers, enz. enz., heel vaak vissen in het “diepie”, onder het bruggetje waar destijds Derk en Truida Jipping met dochter Tineke woonden, aan de Drouwenerstraat. Als wij dan weer van die “snotters” vingen, werden deze niet weer teruggezet in het water, dit waren lastige visjes. Als wij “gruntjes” vingen werden deze gebruikt om te tobbelen op snoek en grote baarzen. Ook vingen wij meunen, deze vissen zaten vaak onder de brug tussen de palen.

Af en toe mocht ik even met Klaas Paas mee, hij viste met een koperdraadje, als er dan een snoek te zien was op de heldere zandgrond, dan ging hij heel voorzichtig met de lus van dit koperdraadje om de kop van de snoek heen en trok met een ruk het koperdraadje vast om de snoek (dit was natuurlijk stropen).

En dan komt er een moment dat je de lagere school verlaat, je krijgt een nieuwe fiets en je gaat de komende jaren op de fiets naar de MAVO school te Borger. Gelukkig gingen er al een paar oudere jongens, Lambert Eding en Hendrik Harders, naar Borger op de fiets dus ik hoefde niet alleen daarnaartoe te fietsen, want het was best wel een eind fietsen. Ik trof het direct in mijn eerste schooljaar, op 13 november 1972 was er een enorme storm, deze was dusdanig erg dat mijn vader besloot om ons in de auto, een DKW, naar Borger te brengen (dit was de eerste keer maar ook direct de laatste keer).

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee?

Wat ik mij ook nog kan herinneren dat ik voor eerst televisie heb gekeken bij mevr. Kanning, mevr. Bouwina Kanning woonde aan de Hoofdstraat nr. 25, zij was de oma van Henk van der Scheer, destijds een kameraad van mij. Zoals u op de foto kunt zien had ook deze woning nog een regenput naast de woning, de meeste woningen hadden destijds een regenput.

Iedereen kent tegenwoordig de Playback optredens, maar ik zeg nog wel eens dat heeft meester Jan Mein destijds uitgevonden, ik mocht namelijk op één van de jaarlijkse schooltoneelavonden als Heintje optreden. De zaal van café Luit was compleet uitverkocht, want Heintje kwam naar Drouwenerveen (ik was dan ook best wel trots dat ik deze rol mocht vervullen).

Trouwens de schooltoneelavonden werden altijd goed bezocht, er kwam toch zeker zo’n 70 tot 80 procent van de inwoners van het dorp naar deze voorstellingen. Ook de toneelstukken waren vaak een succes, zo kan ik mij nog een toneelstuk herinneren genaamd; “de nieuwe kleren van de Keizer”. Dit verhaal verteld dat de Keizer een gewaad wil hebben van een stof die niet bestaat. De keizer zou dus in z’n nakie moeten lopen, echter dit vond meester Mein iets te ver gaan, dat is een beetje aangepast. Een jaar later speelden wij een toneelstuk welke zich afspeelde in het bos, het verhaal ging over jagers, maar hoe dit precies ging weet ik niet meer.

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee?

De woningen werden destijds nog verwarmd met kolen, “eierenkolen”, briketten, “nootjes vier”, maar daarnaast ook nog met petroleum. Ik kan mij nog herinneren dat wij tegen de achtermuur aan de hoofdstraat nr.12 nog een petroleumvat hadden liggen. Zie op bijgaande foto aan de linkerzijde nog een petroleumvat. Deze foto is overigens genomen achter café Luit, Hoofdstraat 8.

Toen wij overgingen van klas 3 naar klas 4 kwamen wij bij meester Mein in de klas, meester Mein was wel een strenge meester, maar toch mochten wij graag bij hem in de klas zitten. Ik kan mij nog herinneren dat hij van die bijzonder bloemen in de klas had waar een soort nectar van de bloemen afdroop. Ook kregen de jongens van de klas zo’n 4 keer per jaar de opdracht om naar de plaatselijk kruidenier, de heer Thale Ottens, te gaan om de heer Ottens mee te helpen het oud papier en karton samen te bundelen om dit klaar te maken om bij de weg te zetten als er oud papier werd gehaald. Daar mochten wij dan op de fiets naar toe.                                                                         

Ik heb het nog net mee mogen maken dat ik door mijn moeder met een lege trom naar Ottens werd gestuurd, om bijvoorbeeld suiker te halen. Volgens mij werd dat toen gewogen en werd het los in mijn trom weer meegegeven. De zelfde manier werd ook gehanteerd voor stroop en nog diverse andere producten kan ik mij herinneren.