300 jaar “terug naar toen”

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee?

Op 25 juni 1982 was het dan zover Marjan en ik gaven elkaar het Ja-woord, op 21-jarige leeftijd zijn wij getrouwd in het Gemeentehuis van Borger. Na een zeer geslaagde dag en een prachtige feestavond kregen wij het ’s nachts nog druk, onze vrienden waren ons niet vergeten en hebben het een en ander aangebracht in onze woning, dus gaan slapen was nog niet aan de orde. We waren al een tijdje thuis toen we nog een serenade van onze buren kregen, een prachtig muziekspel. Wij woonden destijds al een tijdje samen aan de Hoofdstraat 16, uiteraard te Drouwenerveen, de vorige bewoners waren Jan en Corry Sanders. Tegenover ons woonde destijds mevr. B. Kanning (op nr. 25) daarnaast woonde mevr. H. Dieters (nr. 27) en op nr. 29 woonden mevr. P. Stadman en haar zoon Jan Stadman, hij was getrouwd toen met Dina, samen hadden Jan en Dina cafetaria Dija. Een tijdje voor onze komst was Dina verdwenen en woonde Jan samen met Rika, Jan en Rika kregen samen 4 kinderen, en wel Roelof, Peter, Anette en Yvonne, helaas kwam Peter vroegtijdig te overlijden.

Wij verzonnen elk jaar wel weer iets nieuws, de ene keer hadden wij kampioenschappen spierballen meten, Paradise by the dashboard Light van Meat Loaf werd ook overal gezongen, met passie.

Elk jaar maar weer werden wij getrakteerd bij Tante Griet op “Zoer Stoetties” en dat bleef een traktatie. Ja, en wat was het nou eigenlijk waar wij altijd gretig van hebben gegeten?

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee

Wat ik nog even was vergeten onze lezers te vertellen. In het jaar 1970 hebben wij een prachtig feest gehad met een hele mooie optocht. Nederland was toen immers 25 jaar bevrijd. De meest mooie wagens werden er destijds gebouwd door de inwoners van Drouwenerveen en Bronnegerveen. Op de “Dolle mina’s” wagen zoals hieronder is afgebeeld zien wij de volgende personen; van links naar rechts Marinus Hulshof, Jan Sanders, Grietje Pepping, Geesina Hulshof en Margje Zwiers.

Ondertussen verandert er steeds meer in het dorp, bepaalde mensen gaan verhuizen i.v.m. de leeftijd, natuurlijk ontvallen er ook mensen bij ons in de straat, eigenlijk een normaal verloop. Ondertussen fietste ik al een paar jaar naar de MAVO te Borger. De plaats waar ik mijn huidige vrouw heb ontmoet, destijds natuurlijk het mooiste meisje uit de klas, haar naam Marjan Boon. We troffen elkaar in de middagpauze, we kwamen met een stel kameraden naar het winkeltje van Kaspers in Borger. Ook Marjan kwam daar met een stel vriendinnen.   Langzaam maar zeker, het heeft enige tijd geduurd, kwamen we toch steeds dichter bij elkaar en uiteindelijk kregen wij toch een beetje verkering. Als je naar het voortgezet onderwijs gaat dan krijg je op de een of andere wijze minder mee in het dorp. In mijn jeugd was ik vrij veel bij een stel vrienden in Buinerveen. Dit zijn tot op de dag van vandaag nog steeds vrienden.

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee

Wat ik mij nog wel heel goed kan herinneren was, dat als de aardappelen of andere gewassen weer gesproeid moesten worden van onze boeren, dat dit gebeurde met een sproeivliegtuigje. Wij als kwajongens gingen dan op de fiets naar het land waar er werd gesproeid en gingen dan in de sloot liggen of staan, dit vonden wij toen best wel spannend (achteraf niet zo slim, je ademde de sproeimiddelen natuurlijk wel in).

Dat wij destijds paasvuurbulten bouwden zonder hulp van heftrucks of ander mechanische  hulpmiddelen, nee het was destijds pure handkracht van de jeugd. Wij gingen langs de huizen in Drouwenerveen en vroegen vroegtijdig voor takken, hout en andere brandbare delen voor onze paasvuur.  Wij konden altijd een wipkar gebruiken van een van de boeren om het verzamelde hout of ander brandbare spullen naar de plaats van bestemming te brengen. Meestal gingen wij de paasvuurbult opbouwen aan de wijk/kanaal van boer boer Veltman, over de verharde weg was dit goed te doen, echter destijds was de achterweg nog niet verhard. We moesten met voldoende jongens zijn om de wipkar over de zandweg te duwen.  Dat de bult niet zo groot werd begreep iedereen wel. Het mooiste vonden wij toen dat de boeren af en toe wel eens een oude tractorband meegaven (wat een zwarte rook).

Dat de boer in kwestie soms zijn wipkar met oudjaarsavond kwijt was, dat was dan weer minder leuk voor hem. Deze stond dan geparkeerd op het dak van de lagere school, de wipkar kon je uit elkaar halen, in losse delen naar boven naar het dak brengen en op het dak weer in elkaar bouwen. In onze jeugdtijd was het normaal dat wij op oudjaarsavond gingen slepen, dat wil zeggen alles wat maar los stond bij huizen/boerderijen dat sleepten wij mee naar een andere plek. Als bepaalde landbouwwerktuigen vast aan de grond stonden doordat het had gevroren, liet een boer het nog wel eens staan, in de veronderstelling dat de jeugd het toch niet los zou krijgen. Echter met vereende krachten was er niets veilig. Eén keer hebben wij een complete EG los gekregen uit de vorst (meer dan een uur zweten)          meegenomen naar het café Herman de Ronde (later café De Vier Linden)

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee

Na schooltijd gingen wij, Roelof en Elso Harders, Jan Luit, Tinus Zwiers, enz. enz., heel vaak vissen in het “diepie”, onder het bruggetje waar destijds Derk en Truida Jipping met dochter Tineke woonden, aan de Drouwenerstraat. Als wij dan weer van die “snotters” vingen, werden deze niet weer teruggezet in het water, dit waren lastige visjes. Als wij “gruntjes” vingen werden deze gebruikt om te tobbelen op snoek en grote baarzen. Ook vingen wij meunen, deze vissen zaten vaak onder de brug tussen de palen.

Af en toe mocht ik even met Klaas Paas mee, hij viste met een koperdraadje, als er dan een snoek te zien was op de heldere zandgrond, dan ging hij heel voorzichtig met de lus van dit koperdraadje om de kop van de snoek heen en trok met een ruk het koperdraadje vast om de snoek (dit was natuurlijk stropen).

En dan komt er een moment dat je de lagere school verlaat, je krijgt een nieuwe fiets en je gaat de komende jaren op de fiets naar de MAVO school te Borger. Gelukkig gingen er al een paar oudere jongens, Lambert Eding en Hendrik Harders, naar Borger op de fiets dus ik hoefde niet alleen daarnaartoe te fietsen, want het was best wel een eind fietsen. Ik trof het direct in mijn eerste schooljaar, op 13 november 1972 was er een enorme storm, deze was dusdanig erg dat mijn vader besloot om ons in de auto, een DKW, naar Borger te brengen (dit was de eerste keer maar ook direct de laatste keer).

Rini Hulshof neemt ons mee terug naar toen!
In korte verhalen laat hij ons zien hoe het dorp in de loop der jaren is veranderd, en komt hij steeds wat dichter bij het dorp zoals wij het nu kennen. Lees je mee?

Wat ik mij ook nog kan herinneren dat ik voor eerst televisie heb gekeken bij mevr. Kanning, mevr. Bouwina Kanning woonde aan de Hoofdstraat nr. 25, zij was de oma van Henk van der Scheer, destijds een kameraad van mij. Zoals u op de foto kunt zien had ook deze woning nog een regenput naast de woning, de meeste woningen hadden destijds een regenput.

Iedereen kent tegenwoordig de Playback optredens, maar ik zeg nog wel eens dat heeft meester Jan Mein destijds uitgevonden, ik mocht namelijk op één van de jaarlijkse schooltoneelavonden als Heintje optreden. De zaal van café Luit was compleet uitverkocht, want Heintje kwam naar Drouwenerveen (ik was dan ook best wel trots dat ik deze rol mocht vervullen).

Trouwens de schooltoneelavonden werden altijd goed bezocht, er kwam toch zeker zo’n 70 tot 80 procent van de inwoners van het dorp naar deze voorstellingen. Ook de toneelstukken waren vaak een succes, zo kan ik mij nog een toneelstuk herinneren genaamd; “de nieuwe kleren van de Keizer”. Dit verhaal verteld dat de Keizer een gewaad wil hebben van een stof die niet bestaat. De keizer zou dus in z’n nakie moeten lopen, echter dit vond meester Mein iets te ver gaan, dat is een beetje aangepast. Een jaar later speelden wij een toneelstuk welke zich afspeelde in het bos, het verhaal ging over jagers, maar hoe dit precies ging weet ik niet meer.